- რას ფიწრობ, ნისლო, ტიალო,
შემჯდარო გორის ფხაზედა?
განა შენც რამე გაწუხებს
ამ ოხერ ქვეყანაზედა? იქნება მტერი დაგეცა,
რისხვა გაწვიმა თავზედა,
ან იქნებ შენი მიჯნური
შენს რაყიფს უწევს მკლავზედა? გან შენაც იცი ჯავრობა,
რისხვიტ ანთება წამზედა?
შენაც თუ იცი ტირილი,
ცრემლის დაგუბვა თვალზედა? ან თუკი გრძნობ რას ამ ქვეყნად,
ჰფიქრობ ავსა და კარგზედა?
- ჰაი, ჰაი, რომ მეც ვფიქრობ,
შესხმა მეც ვიცი ფრთებისა, თავად ფიქრი ვარ, ნაფიქრი
დიდის მაღალის მთებისა;
გული მეც გამიხარდების,
რისხვითაც ამენტებისა; მეაც შემიძლი ჯავრობა,
თვალზედაც ცრემლი მწვთებისა,
ჩემი ცრემლია, დილით რომ
ბალახზე ნამი დგებისა; მეაც შემიძლი ალერსი
ჩემი ძმების და დებისა;
თუმც კი მაღლა ვარ მთაზედა,
დარდი მე აქაც მწვდებისა; მეაც მყავ ჩემი ნანდობი -
მწვანე კალთები მთებისა,
იმათ ენაცვლოს ჩემ თავი,
ეს გული მათთვის ჰკვდებისა! 1940 წელი არჩილ კიტოშვილი
|
