სამშობლოს, ბედი, როგორც ჯალათი
წლებს შოლტებივით გილაწუნებდა,
თუ გამოშტერდა ბებერი ღმერთი
შენებრ ბადახშს რომ ითვალწუნებდა! ყოველ ეპოქას თავის არჩივი
მშიერ სვავივით მიჰქონდა ხარბად,
მკერდს გესობოდნენ დაუსრულებლად
საუკუნენი ალესილ ხანჯლად! ვინ თქვა რომ ღმერთის მამული გქვია
მისი საუფლოს ჩამონაჭერი,
მაშ ყველა დემონს რამ შეახვედრა
შენი სხეულის თითო ნაჭერი! ასეთი ღალა საიდან ჰქონდათ
შენს მთებს ლურჯსა და შენს ველებს მწვანეს,
ასეთს რას სწოვდი მათი ძუძუდან,
რომ სამარემდე ვერ მიგიყვანეს! შენი სხეულის არცერთი ასო
არ დარჩა ხმლისგან დაუსერავი,
სად ინახავდი, სულს, დალოცვილო,
რომ ვერ მიაგნო იმას ვერავინ! ღმერთის აუგში იქნება ვცდები,
იქნებ გაკუთვნა ქრისტეს მისია...
ხან გაწამებდა, ხან მოგივლენდა:
დავითს, ერეკლეს, დაცლილს სისხლისგან! რამდენჯერ ჯვარზე გაკრული გნახეთ,
რამდენჯერ, კიდევ, მკვდრეთით აღმსდგარი...
თუ ქრისტეს ერთი აღდგომა ჰქონდა,
შენთვის მრავალჯერ არის დამდგარი! ბობოქარ წარსულს ბებერ ციხესთან
ვალმოხდილს ახლა მშვიდადა სძინავს,
დე, აწმყომა თქვას თავის სიტყვა,
ნუღარ მოგვასწროს ამ მიწის გმინვამ! ბახვა ბაიხოიძე
1991 წლის 9 აპრილი
|
